Bu yazıyı yazarken içimde tarifsiz bir his var. Babam Mehmet Serçe’yi kaybettiğim günden beri, bu söz zihnimde yankılanıyor: “Her insan gassali babasında yıkarken başlar.” O gün, babamın son vazifesini yerine getirirken, aslında kendi içimde bambaşka bir yolculuğa çıktığımı fark ettim.

Babam, hayatımın pusulasıydı. Bana doğruyu, dürüstlüğü, adaleti, sevgiyi öğreten; her daim ayakta durmam için bir dayanak olan o güzel insan… Onu son yolculuğuna hazırlarken, fark ettim ki babamdan öğrendiğim her şey, aslında beni de o an için hazırlamış. Çünkü her insan, yaşam ve ölümle yüzleşmeyi ilk ailesinde öğreniyor.

Onun ellerimle yıkarken, sadece bedenini değil, hayatı boyunca taşıdığı onuru, sabrı ve sevgiyi de hissettim. Babam, en zor zamanlarda bile dimdik duran, ailesine sırtını dayayan bir insandı. O gün, ellerimle son vazifesini yaparken, sanki bana son dersini veriyordu: “Hayatın anlamı, sevdiklerine hizmet etmek ve bu dünyadan tertemiz ayrılmaktır.”

Babam Mehmet Serçe’nin hayatı, bize her zaman bu dersleri verdi. O, sadece bizim değil, çevresindeki herkesin gönlünde iz bırakmış bir insandı. Şimdi onun yokluğunda, bize bıraktığı değerleri yaşatmak boynumuzun borcu.

O gün, babamı yıkarken aslında kendi ölümlülüğümle de yüzleştim. Hayat ne kadar uzun görünse de, bir gün hepimiz aynı gerçekle buluşacağız. Babamın arkasından dökülen gözyaşlarım, aslında onun hayatı boyunca yaptığı fedakarlıklara duyduğum minnettarlığın bir ifadesiydi.

Baba, seni hiç unutmayacağız. Bu dünyada bıraktığın izler ve bize öğrettiklerinle her zaman bizimle olacaksın. Seni sevgiyle, saygıyla ve minnetle anıyorum.

Her insan gassali babasında yıkarken başlar… Ve ben, Mehmet Serçe’nin evladı olarak, o gün kendi hayatımın en büyük dersini aldım. Babam, yolun açık, mekanın cennet olsun.